Potrzebne:

ptasie pióro, ostry nożyk, atrament, papier

Przed klawiaturami były długopisy, przed długopisami – ołówki i wieczne pióra, a przed nimi – pióra ptasie, często gęsie. Używano też piór:

• wron,
• orłów,
• sów,
• jastrzębi,
• indyków,
• łabędzi (te uważane były za najlepszej jakości).

Na dobry początek należało znaleźć odpowiedni materiał. Piór zwykle szukano w okresie pierzenia danego gatunku (w naszym klimacie jest to zwykle druga połowa lata). Najchętniej sięgano po lotki (praworęczni woleli te z lewego skrzydła, a leworęczni – z prawego). Z pióra usuwano przypiórko i większość promieni, aby nie przeszkadzały i nie brudziły się podczas zanurzania dutki w kałamarzu z atramentem. Ostrym nożykiem (można użyć scyzoryka) zacinano końcówkę dutki pod kątem, by atrament spływał cienką strużką na papier.

Jeśli chcemy spróbować tej dawnej metody pisania, to warto najpierw przygotować pióro, oczyszczając je z zewnątrz oraz (wąskim narzędziem) w środku. Następnie wykonujemy pierwsze, ukośne cięcie (jak przy ostrzeniu kijka). Aby atrament spływał sprawniej i bardziej precyzyjnie, przyciętą końcówkę nacinamy odrobinę pośrodku wypukłej strony końcówki. Po obu stronach tego nacięcia przycinamy czubek tak, aby utworzyć trójkąt. Szczyt trójkąta przycinamy poziomo i możemy jeszcze odrobinę go wyostrzyć, delikatnie pocieniając go od spodu.

Teraz pozostaje już tylko wypróbować przyrząd – a może nawet nauczyć się kaligrafii.