Maria Grzegorzewska urodziła się 18 kwietnia 1888 roku we wsi Wołucza, w województwie łódzkim. Została pedagogiem i specjalizowała się w pedagogice specjalnej.
    Była córką Adolfa i Felicji Grzegorzewskich. Urodziła się jako szóste i zarazem ostatnie dziecko w rodzinie. Uczono ją zawsze, że trzeba być uczciwym i pracowitym człowiekiem, odpowiedzialnym za najbliższych. W domu Grzegorzewskich zawsze dbano o podtrzymywanie tradycji patriotycznych.
     W 1907 roku ukończyła szkołę średnią w Warszawie i podjęła studia w tym samym mieście. Wybrała Wydział Przyrodniczy Uniwersytetu Jagiellońskiego.
    Od 1913 roku studiowała pedagogikę w Brukseli na międzynarodowym Fakultecie Pedagogicznym, a następnie psychologię na Sorbonie. W 1918 roku otrzymała tam tytuł doktora filozofii.
    W 1919 roku postanowiła wrócić do kraju i skupiła się na pracy oraz pogłębianiu działalności naukowej w dziedzinie pedagogiki specjalnej. Od 1930 roku prowadziła Państwowy Instytut Nauczycielski.
    W okresie od listopada 1939 roku do sierpnia 1944 roku uczyła w szkole specjalnej w Warszawie.
    Zawsze ceniła sobie przyjaźń. W jednej ze swoich prac pisała: „Przyjaźń daje moc do wspólnego przezwyciężania trudności, pomaga dźwigać odpowiedzialność, nie daje zapominać, że trzeba szukać tego, co najważniejsze”. Według właśnie takiej zasady żyła.
Wyróżniała się dobrocią, empatią oraz szeroko rozumianym humanizmem i altruizmem. Chętnie pomagała ludziom w potrzebie. Gdy wybuchło powstanie, brała w nim udział jako sanitariuszka. W czasie wojny pomagała również Żydom.
    Ponieważ bardzo kochała dzieci, to właśnie im postanowiła poświęcić znaczną część swojego życia naukowego. Po wojnie zajęła się problemem edukacji nauczycielskiej i relacjami między nauczycielem a uczniem. Była zdania, że podejście nauczyciela do wychowanków ma kluczowy wpływ na całą pracę pedagoga oraz na to, jak będzie postrzegany przez innych.
    Przywiązywała ogromną wagę do postaci nauczyciela jako zwykłego człowieka. Ważnym było dla niej, kim jest oraz co sobą reprezentuje poza byciem nauczycielem. Uważała, że istnieją dwa typy nauczycieli – tak zwany „wyzwalający” i „hamujący”. Nauczyciele pierwszego rodzaju działają poprzez dobroć, miłość, empatię oraz bycie zawsze gotowym do pomocy wychowankowi, a drugiego – poprzez chłód, obojętność oraz tak zwane działanie „mechanicznego robota”, czyli osoby, która jest niezdolna do głębszych uczuć. Ona sama zachowywała się i działała według pierwszego typu.
    Zdaniem Grzegorzewskiej podmiotem badań z dziedziny pedagogiki specjalnej są tak zwane dzieci „anomalne”. Są to w jej pojęciu dzieci, które z różnych przyczyn odczuwają trudności w codziennym funkcjonowaniu. Jej dewizą życiową było zdanie: „Nie ma kaleki, jest człowiek”. Walczyła o pełne prawa do nauki, pracy oraz szacunku dla osób wykluczonych oraz upośledzonych. Dużo uwagi poświęciła zjawisku kompensacji („dążenie do uzyskania powodzenia w jakiejś dziedzinie oraz wyrównania sobie w ten sposób niepowodzeń doznawanych na innym polu, spowodowanych małą sprawnością fizyczną, brakiem jakichś uzdolnień, wadą wymowy, itd.” – źródło nr 6). Poświęciła też wiele czasu i uwagi rewalidacji takich osób.
    W roku 1956 otrzymała tytuł profesora nadany przez Uniwersytet Warszawski, a w latach 1958–1960, była profesorem na Katedrze Pedagogiki Specjalnej Uniwersytetu Warszawskiego. Z powodu poważnej choroby serca  w 1960 roku Grzegorzewska przekazała swojej zastępczyni, Janinie Doroszewskiej, kierownictwo Instytutu Pedagogiki Specjalnej,-. Maria Grzegorzewska zmarła 7 maja 1967 roku w Warszawie.

Bibliografia
    1. www.efps.pl/2013-06-03-18-49-45/muzeum-marii-grzegorzewskiej (dostęp: 14.11.2017).
    2. www.grzegorzewska2007.republika.pl (dostęp: 14.11.2017).
    3. www.edukacja.edux.pl/p-14481-maria-grzegorzewska-kreatorka-pedagogiki.php
(dostęp: 14.11.2017).
    4. M. Grzegorzewska, Listy do przyjaciół, wybór i oprac. Ewa Tomasik, Warszawa: Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, 2002.
    5. M. Grzegorzewska, Listy do młodego nauczyciela, (Cykl trzeci), wydanie trzecie,
Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1961, s. 71.
    6. http://www.e-comtrust.de/sytuacje-trudne-oraz-ich-wplyw-na-stan-psychiczny/mechanizmy-obronne-osobowosci (dostęp 14.11.2017).