Potrzebne:

ołówek, długopis lub pióro i atrament lub wkład do pióra, zeszyt do kaligrafii lub czyste kartki

Kaligrafia to sztuka starannego, pięknego i poprawnego pisania. Pismo pisane często może być zdobione artystycznie. Kiedyś kaligrafia była podstawowym przedmiotem w szkołach, a do około 1960 roku w Polsce była przedmiotem nauczania początkowego. Nauka pisania ręcznego kształtuje charakter, uczy cierpliwości, staranności i pokory. Bardzo często trenerzy różnych sztuk walki uczą także kaligrafii, gdyż uważają, że pisanie ćwiczy charakter oraz koncentrację. Z tego powodu nauka pisania przypomina sztuki walki, gdzie najważniejszym celem jest dążenie do doskonałości, a sama umiejętność walki jest tylko skutkiem ubocznym. Poza tym potwierdzono naukowo, że ręczne spisywanie informacji powoduje lepsze ich przyswajanie. Uczniowie, którzy piszą wypracowania ręcznie, mają bogatsze słownictwo, lepiej opanowują ortografię i są bardziej kreatywni niż koledzy piszący na klawiaturze komputera. Samo ręczne pisanie wyrabia u każdego indywidualny charakter pisma.

W szkołach w pierwszym etapie edukacji dzieci uczą się kaligrafii najpierw ołówkiem, pisząc szlaczki, literki i słowa po śladzie, a potem w zeszytach w trzy linie. Po opanowaniu pisania ołówkiem przechodzą do pisania piórem lub długopisem. Współczesne pióra dla dzieci są specjalnie zaprojektowane tak, by pomagały w poprawnej nauce pisania. Trzonek takiego pióra ma specjalne wgłębienia na palce, które wymuszają na dziecku prawidłowe trzymanie pióra podczas pisania. Dla starszych dzieci są już pióra bez wgłębień. W kolejnym etapie edukacji dzieci piszą w zeszytach w jedną linię lub gładkich i kształtują indywidualny charakter pisma.

Historia kaligrafii jest tak długa, jak historia słowa pisanego. Pierwszym pismem było pismo klinowe, używane w Mezopotamii na 3000 lat przed naszą erą. W Egipcie w tym samym okresie rozwinęło się pismo hieroglificzne. Około 1200 lat przed naszą erą Fenicjanie ustalili alfabet składający się z 22 liter. Tym samym rozwinęło się pismo fenickie. Na 900 lat przed naszą erą Grecy rozwinęli alfabetyczne pismo greckie. Miało ono ogromny wpływ na kształtowanie się pisma łacińskiego, które rozwinęło się w Rzymie. Pismo łacińskie składało się z 21 znaków. Polska przejęła kulturę zachodnią i do dziś posługuje się alfabetem łacińskim wzbogacając je o własne znaki narodowe: ą, ć, ę, ł, ń, ó, ź i ż. Na podstawie alfabetu łacińskiego powstawały kolejne odmiany pisma łacińskiego. Najstarszym z nich była kapitała rzymska używana około 100 roku naszej ery. W IV-–VII wieku powstała uncjała – pismo z zaokrąglonymi kształtami, oraz półuncjała (VI–IX wiek). W tym czasie do pośpiesznego notowania używano kursywy – pochyłe pismo, często mało czytelne. W późniejszych czasach powstawały kolejne pisma: pismo Merowingów (VIII–IX wiek), Italika (IX–XII w.), cancellaresca (XVI w.), gotyk (XI–XV w.), tekstura (XII w.), rotunda (XV w.), bastarda (XIV w.) i szwabacha (XV w.).

^{Filipiny, ok. 900 r. n.e.}

Dla zainteresowanych pismem pisanym powstają różne szkoły kaligrafii, gdzie można poznać historię kaligrafii oraz szlifować umiejętności kaligraficzne.

^{Łacina 1407 r.}